…

Bazen karaliyorum sana yazmak sogukca geliyor bana sevgili blogum.. Hala elime kalem alip karaliyorum, onume gecen ilk kagida; kelimeler elimden siyrilip kagida aktikca kalbim tuhafca carpiyor aslinda. Ben hic donemin gunluk yazarlarindan olamiyorum.

Babannemi gordum sabaha karsi, konusmuyordu ama kus gibi de degildi. Cok islere gomuldum, kafami kaldiramiyorum. Aslinda zaman esniyor, istedigin seyleri sana yapmana olanak sagliyor. Yeter ki iste!

Cok tuhaf gunler yasiyorum bu ara.. Sasiriyorum, saskin saskin bakakaliyorum. Hic aklima gelmedigi sekilde hic aklimdan gecmeyenlerle konusuyorum, agliyorum.. Tuhaf gunler bugunler.. Ama itiraf etmeliyim: Omurgali insan da goremiyorum kolaylikla cevremde..

Unutulan tek sey;
Rizki veren Allah!
Yuregin temizse ve sen yuregini ortaya koymussan her ne yapiyorsan; Allah senin yanindadir.. Sen kalbini rahat tutmalisin.

Ama korkacak seyin varsa; her ne olursa olsun ister guce tap- ister satin al: gun gelir devran doner, sana da sorarlar. O zaman bakarsin, Allah onlarin yanindadir.. Senin sakladiklarin aslinda ortadadir. Bu sefer yanarsin da yanarsin, zaten sen hep kadersizsindir falan filan..

Su hayatta ogrendigim sey;
Yalan – riya kotu seydir.

Insan olmak, insan kalmak, dusenin elinden tutmak, yurumek isteyene yol acmak, selam verenden selam almak iyi seylerdir..
Bunca riyaya ragmen yuzune gulene gulumseyerek selam verebilmek, peki nedir?